Hoofdstuk 11: Nieuwe stad nieuwe mensen.
Na dat Charles had gezegd dat we maar gingen verhuizen liep Natascha kwaad weg. 'Geloof me maar als ik zeg dat in de nieuwe stad hetzelfde gebeurt!' hoorde ik haar nog roepen. Daarna liep Charles naar de meisjes in de woonkamer.
' Lieve meisjes, willen jullie de spulletjes die jullie mee willen nemen gaan verzamelen op je kamer?' Zij hij toen met een glimlach. De meisjes keken hem een beetje scheef aan. 'Om waar mee naar toe te nemen papa?' vroeg Hope.
'We gaan verhuizen! nieuwe start groter huis en vooral een beter klimaat! we gaan naar Isla Paradiso!' De meisjes begonnen te juichen en rende toen naar boven om hun spulletjes te pakken. Ik liep naar Charles toe en gaf hem een zoen.
'Maar schat heb je dan al wel een huis? we kunnen niet zomaar vertrekken.' Charles glimlachte en zei, 'Maak je maar geen zorgen alles is al geregeld, ik ken zo mijn mensen in Isla Paradiso!'
' Lieve meisjes, willen jullie de spulletjes die jullie mee willen nemen gaan verzamelen op je kamer?' Zij hij toen met een glimlach. De meisjes keken hem een beetje scheef aan. 'Om waar mee naar toe te nemen papa?' vroeg Hope.
'We gaan verhuizen! nieuwe start groter huis en vooral een beter klimaat! we gaan naar Isla Paradiso!' De meisjes begonnen te juichen en rende toen naar boven om hun spulletjes te pakken. Ik liep naar Charles toe en gaf hem een zoen.
'Maar schat heb je dan al wel een huis? we kunnen niet zomaar vertrekken.' Charles glimlachte en zei, 'Maak je maar geen zorgen alles is al geregeld, ik ken zo mijn mensen in Isla Paradiso!'
'Meisjes hebben jullie alles?' vroeg ik toen de meisjes klaar waren om in de auto te stappen.
'ja behalven de meubels want die kunnen we niet tillen!' Giechelde Hope. Net op het moment dat we wilde vertrekken kreeg ik hevige steken in mijn buik, en dit kon natuurlijk maar 1 ding betekenen. De baby kwam eraan!
'ja behalven de meubels want die kunnen we niet tillen!' Giechelde Hope. Net op het moment dat we wilde vertrekken kreeg ik hevige steken in mijn buik, en dit kon natuurlijk maar 1 ding betekenen. De baby kwam eraan!
'SCHAT!? gaat het wel kan ik iets voor je doen?' Charles stond een beetje in paniek om zich heen te kijken, hij wist niet wat hij moest doen wan hij had dit nog nooit meegemaakt. 'AAUUWW, nee laat me even dit is zo voorbij.' riep ik al puffend.
Ik beviel van twee prachtige dochters, De eerste kindjes die van nature echt van mij en Charles samen zijn.
'Hoe Zullen we hun noemen?' vroeg charles toen ik hem een van zijn dochters gaf. 'hmm wat vind je van Sophia en Jessica?' vroeg ik met een smile op mijn gezicht. 'Sophia is een prachtige naam en Jessica ook dat worden ze!' Zij Charles terwijl hij Sophia stevig knuffelde.
'Hoe Zullen we hun noemen?' vroeg charles toen ik hem een van zijn dochters gaf. 'hmm wat vind je van Sophia en Jessica?' vroeg ik met een smile op mijn gezicht. 'Sophia is een prachtige naam en Jessica ook dat worden ze!' Zij Charles terwijl hij Sophia stevig knuffelde.
Nu onze dochters geboren waren waren we echt klaar om naar Isla Paradiso te verhuizen, een nieuwe start, nieuwe mensen en geen drama meer van Jennifer of een of andere Vampier die aan onze Hope wil komen. Ik Pakte Jessica en gooide haar in de lucht. Ons gezin was nu echt compleet.
Nadat alle spullen gepakt waren gingen we met de auto naar het vliegveld, want we konden niet rijden naar isla Paradiso want het is namelijk een Eiland. 'Mama moet je daar in het water kijken!' Hope tuurde door het raampje en keek naar beneden we vlogen niet zo hoog dus je kon duidelijk zien wat er gaande was. Vol verbazing keek nu ook Cloë uit het
raampje. 'IS DAT NOU EEN ZEEMEERSIM!?' Nu kon ik niks anders doen dan ook uit mijn raampje kijken en inderdaad! er zwom een sim met een staart! 'Zodra we bij het huis zijn geweest en alles hebben uitgepakt gaan we er 1 zoeken!' Zei Charles.
raampje. 'IS DAT NOU EEN ZEEMEERSIM!?' Nu kon ik niks anders doen dan ook uit mijn raampje kijken en inderdaad! er zwom een sim met een staart! 'Zodra we bij het huis zijn geweest en alles hebben uitgepakt gaan we er 1 zoeken!' Zei Charles.
Sophia lag vredig te slapen in mijn armen toen we aankwamen bij ons nieuwe huis, Wat was het hier mooi en zo veel natuur!
maar dat kun je ook wel verwachten van een tropisch eiland. 'En schat wat vind je er van?' Charles keek me hoopvol aan.
'Het is prachtig!, een perfecte omgeving voor de kinderen, veel natuur lekker dicht bij school. Toppie!!' Mijn dag kon niet meer stuk. ineens kwam Hope aanrennen gevolgd door Cloë. 'Mama, Papa! we zouden een zeemeersim zoeken weet je nog!?'
Charles maakte een gebaar dat ze naar de auto moesten gaan. 'Nou kom op dan, ga je mee schat?' vroeg hij nog aan mij.
'Nee dankjewel lieverd ik blijf lekker thuis met Sophia en Jessica.' 'Oke tot straks dan!' Zei hij en toen vertrokken ze richting het strand.
maar dat kun je ook wel verwachten van een tropisch eiland. 'En schat wat vind je er van?' Charles keek me hoopvol aan.
'Het is prachtig!, een perfecte omgeving voor de kinderen, veel natuur lekker dicht bij school. Toppie!!' Mijn dag kon niet meer stuk. ineens kwam Hope aanrennen gevolgd door Cloë. 'Mama, Papa! we zouden een zeemeersim zoeken weet je nog!?'
Charles maakte een gebaar dat ze naar de auto moesten gaan. 'Nou kom op dan, ga je mee schat?' vroeg hij nog aan mij.
'Nee dankjewel lieverd ik blijf lekker thuis met Sophia en Jessica.' 'Oke tot straks dan!' Zei hij en toen vertrokken ze richting het strand.
Charles en de meisjes waren net een uurtje weg toen de deur bel ging. 'ik kom eraan!' riep ik van de trap naar beneden.
ik opende de deur en zag daar een oudere vrouw staan. 'Goeiedag mevrouw wat kan ik voor u doen.' zei ik met mijn stralende glimlach. 'Hallo Nola, dat is lang geleden!, je ziet er zo anders uit!' ik keek de vrouw vragend aan en blijkbaar had ze door dat ik niet wist wie ik voor me had en zei daarom. 'Oh natuurlijk jij herkent me allang niet meer, ik ben de zus van jouw moeder en ik ben hier heen verhuisd toen jij nog maar een baby was.' Ik was geschrokken maar tegelijkertijd super blij.
'Kom binne! we hebben heel veel bij te praten.'
ik opende de deur en zag daar een oudere vrouw staan. 'Goeiedag mevrouw wat kan ik voor u doen.' zei ik met mijn stralende glimlach. 'Hallo Nola, dat is lang geleden!, je ziet er zo anders uit!' ik keek de vrouw vragend aan en blijkbaar had ze door dat ik niet wist wie ik voor me had en zei daarom. 'Oh natuurlijk jij herkent me allang niet meer, ik ben de zus van jouw moeder en ik ben hier heen verhuisd toen jij nog maar een baby was.' Ik was geschrokken maar tegelijkertijd super blij.
'Kom binne! we hebben heel veel bij te praten.'